«To ζήτημα πρόσβασης των ΑμεΑ στον τουρισμό είναι θέμα πολιτισμού» (Άρθρο στο zougla.gr)

Ξεκινάω καταγράφοντας το αυτονόητο. Τα άτομα με αναπηρία είναι κομμάτι του ελληνικού πληθυσμού και είναι εν δυνάμει τουρίστες όπως ο κάθε πολίτης. Με δεδομένο τον ισχυρό δεσμό της οικογένειας στη χώρα μας, η οποία σε ένα μεγάλο βαθμό καλύπτει τις ελλείψεις του κράτους, τα άτομα με αναπηρία ακολουθούν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας στις διακοπές.

Οι προτιμήσεις τους ακολουθούν τις προτιμήσεις του γενικού πληθυσμού, δεν επιθυμούν τη δημιουργία «ειδικών» προορισμών που απλά θα οδηγήσουν σε νέου τύπου αποκλεισμούς.

Αυτό που επιδιώκουν και διεκδικούν είναι η διάχυση της προσβασιμότητας σε όλες τις δράσεις και η δημιουργία υποδομών και υπηρεσιών κατάλληλων να εξυπηρετούν εξίσου όλους τους πολίτες με ή χωρίς αναπηρία.

Αν και το επίπεδο πρόσβασης στους τουριστικούς προορισμούς στην Ελλάδα αυξάνεται σταδιακά, το ελληνικό καλοκαίρι παραμένει ακόμα σε μεγάλο βαθμό μη προσβάσιμο και ανοιχτό σε όλους, αποκλείοντας από πολλές εμπειρίες και μέρη ένα σημαντικό ποσοστό του πληθυσμού, εκείνο που έχει μια αναπηρία.

Σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία ανέρχεται σε 87.000.000 άτομα τα οποία σε ποσοστό τουλάχιστον 50% ταξιδεύουν και συνοδεύονται από 1,56 άτομο κατά μέσο όρο ανεβάζοντας κατά πολύ τον αριθμό των υποψηφίων επισκεπτών – τουριστών, οι οποίοι όταν έρχονται στην Ελλάδα δε «ζουν το μύθο τους», όπως λέει το κατά τ’ άλλα επιτυχημένο σποτάκι του ΕΟΤ.

Και πώς να τον ζήσουν, όταν υπάρχουν συνάνθρωποί μας που ξεκινούν τις διακοπές τους στην Ελλάδα με μια πεντάωρη παραμονή στο γκαράζ ενός πλοίου, μόνο και μόνο επειδή είναι χρήστες ηλεκτροκίνητου αμαξιδίου, ενώ όταν φτάσουν στον προορισμό τους δεν υπάρχει, τις περισσότερες φορές, τρόπος να μετακινηθούν, παρά μόνο αν συνοδεύονται από κάποιον άλλον που οδηγεί αυτοκίνητο. Ανάλογες δυσκολίες αντιμετωπίζουν και οι τυφλοί αλλά και άλλες κατηγορίες ΑμεΑ.

Πάρτε ως παράδειγμα τη Θεσσαλονίκη και όχι ένα ακριτικό νησί. Όταν ένα άτομο με αναπηρία προσγειώνεται στη Θεσσαλονίκη, δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πάει σε κάποιους από τους γύρω τουριστικούς προορισμούς, όπως η Χαλκιδική ή η Καβάλα, μόνος του, καθώς τα ΚΤΕΛ δεν είναι προσβάσιμα, ενώ δεν υπάρχει και κάποιο τρένο. Ή δείτε την αρχαία Ολυμπία που είναι στο 1/10 της προσβάσιμη για τα ΑμεΑ, την στιγμή που μιλάμε για ένα χώρο που έχει άμεση σχέση με το ολυμπιακό και παραολυμπιακό κίνημα και θα έπρεπε να είναι πλήρως προσβάσιμη.

Παράλληλα, η εύρεση πλήρως προσβάσιμου ξενοδοχείου αποτελεί επίσης πρόκληση καθώς μόνο το 31% των ξενοδοχείων στην Ελλάδα διαθέτει δωμάτια για ΑμεΑ, ενώ μόνο ένα στα τρία διαθέτει ανελκυστήρα που χωράει αμαξίδιο και κοινόχρηστες τουαλέτες για άτομα με αναπηρία στο lobby.

Στα παραπάνω πρέπει να προσθέσουμε στους περισσότερους δήμους δεν υπάρχουν προβλεπόμενα για τα ΑμεΑ πεζοδρόμια, ούτε καν προσβάσιμα, ηχητικά φανάρια στις διαβάσεις, όταν στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών, τα φανάρια αυτά είναι προσβάσιμα από το 1960. Δεν υπάρχουν οδηγοί όδευσης τυφλών με αρχή, μέση και τέλος, όπως επίσης ανάγλυφες σημάνσεις στις διαβάσεις, ενώ θα έπρεπε να παρέχεται περισσότερη πληροφορία σε ηχητική ή/ και απτική μορφή, όπως χάρτες πόλεων, ταμπέλες, ετικέτες προϊόντων κτλπ.

Δυστυχώς όμως, στη χώρα μας η Πολιτεία δε δείχνει να έχει αντιληφθεί το μέγεθος της εσωτερικής αλλά και της ευρωπαϊκής αγοράς των ατόμων με αναπηρία.

Ακόμα και καθαρά οικονομικά να το δει ένας επιχειρηματίας, όταν ένας τουριστικός χώρος αποκλείει τα άτομα με αναπηρία, κλείνει την πόρτα σε ένα 15% του πληθυσμού, που είναι έτοιμο να ξοδέψει χρήματα για να κάνει τις διακοπές του. Εδώ θα πρέπει να παρέμβει η πολιτεία και να προσφέρει κίνητρα στους επιχειρηματίες του κλάδου (ακόμη και φορολογικής φύσης) ώστε και αυτοί με τη σειρά τους να προχωρήσουν στις απαραίτητες κινήσεις που θα δημιουργήσουν για τους ΑμεΑ φιλικές εγκαταστάσεις, με τις απαραίτητες υποδομές αλλά και εξειδικευμένο προσωπικό.

Το ζήτημα ωστόσο είναι πολύ μεγαλύτερο. Πάνω απ’ όλα είναι θέμα πολιτισμού. Ο σκοπός του κράτους αλλά και των επιχειρηματιών του τουρισμού,θα πρέπει να είναι να προσφέρουν διακοπές στα ΑμεΑ χωρίς ταλαιπωρία και χωρίς να χρειάζονται βοήθεια από κανέναν. Να έχουν οι άνθρωποι αυτοί τις επιλογές που έχουμε όλοι μας και να μην χρειάζεται να οργανώνουν από πριν «σχέδιο μάχης» για να πάνε διακοπές.